Ιστορία που τρέχει ...όπως το νερό

Τα τρεχούμενα νερά της περιοχής έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην ταυτότητα του Δριού, ξεκινώντας ακόμα και από το ίδιο το όνομα του.Το όνομα του Δριού αναφέρεται πρώτη φορά στους χάρτες περιηγητών του 17ου αιώνα. Στο τέλος του 19ου αιώνα και ως τα μέσα του 20ου, η περιοχή κατοικούνταν από ανθρώπους του γειτονικού χωριού Μάρπησσα που είχαν εδώ τις κατοικιές τους, τα ζώα και τις μάντρες τους καθώς και τα χωράφια τους.

Το 1991 ο Δριός είχε μόλις 120 κατοίκους. Ακόμα και σήμερα, ο Δριός λέγεται από πολλούς ντόπιους “Ντριός” ενώ προγενέστερα ήταν Τριός – που στα γλωσσικά ιδιώματα Νάξου και Πάρου σημαίνει ελαιοτριβείο, νερόμυλος, εργοστάσιο. Προέρχεται από το “τριβός” (ουσ.) από το ρήμα τρίβω. Δίπλα στη σημερινή παραλία του Δριού, υπάρχει ακόμα μια πηγή όπου είναι πολύ πιθανό να υπήρχε νερόμυλος για σιτάρι ή ένα λιοτρίβι.

Ο Δριός είναι διάσημος για τα νερά του. Όποιον Δριότη και αν ρωτήσεις (και γενικότερα Παριανό), θα σου πει πως το νερό του Δριού είναι καθαρό, πως πίνεται άνετα και πως είναι άφθονο. Οι πιο μεγάλοι σε ηλικία Δριότες, θυμούνται ακόμη την εποχή που πότιζαν συλλογικά. Υπήρχαν κοινόχρηστα κανάλια νερού που διαπερνούσαν όλα τα χωράφια με καλλιέργειες και στα οποία το νερό κατευθυνόταν με τη σειρά, όλο το 24ωρο. “..και αν σου έλαχε να σου έρθει η ροή το βράδυ, πότιζες το βράδυ. Θυμάμαι σαν παιδί που σηκωνόμασταν 2 και 3 η ώρα τα ξημερώματα γιατί τότε ήταν το νερό να περάσει από το δικό μας χωράφι, για να ποτίσουμε,” περιγράφει ο κος Νίκος – κάτοικος της περιοχής.

Μια μαγευτική καλοκαιρινή βόλτα μέσα από τη φύση είναι η ανάβαση του Καβουροπόταμου, που ξεκινάει από το Πυργάκι και καταλήγει στην ορεινή γεωργική περιοχή Λαγκάδα.

Σε έκδοση του 18αι., αναφέρεται πως ο Τουρκικός στόλος συχνά άραζε στον όρμο του Δριού (όπως και πολλοί άλλοι ανά τους αιώνες, εξαιτίας της προστασίας που προσφέρει από τους βοριάδες). Σε μια από τις πηγές του όρμου, οι Τούρκοι είχαν κατασκευάσει δεξαμενές για να πλένονται και το υπόλοιπο νερό που κατέληγε από αυλάκια στη θάλασσα ανεφοδίαζε τα πλοία μέσα από τις λεγόμενες “μάνικες”.

Η ευφορία της περιοχής, οφείλεται και οφειλόταν στα υπόγεια νερά, παρά στις βροχές. Σε μαρτυρία του 15αι. για την Πάρο, αναφέρεται: “Βρέχει λίγο και το βαμβάκι, τα αμπέλια και οι συκιές θα ξεραίνονταν χωρίς την ιδιαίτερα άφθονη δρόσο”.

Ίσως ήταν και το τρεχούμενο νερό, εκτός από το φυσικό αγκυροβόλι, που έκανε την περιοχή να κατοικείται από την Εποχή του Χαλκού, από το 2800 π.Χ. Σήμερα, διακρίνονται ελάχιστα υπολείμματα προϊστορικών οικισμών στο Πυργάκι, στη θέση “Του Δεσπότη το Νερό” δίπλα στο σημερινό λιμανάκι του Δριού καθώς και στο Δριονήσι απέναντι από τον όρμο.

*πηγή: Αλιπράντης, Νίκος Χρ. 'Δριός Πάρου: Από την Προϊστορική στη Σύγχρονη Εποχή'. Έκδοση Συλλόγου Οι Φίλοι του Δριού, 2005.