Πληθυσμός Πάρου σε όλες τις πόλεις και σε όλα τα χωριά

Η Πάρος είναι το τρίτο σε μέγεθος νησί των Κυκλάδων και βρίσκεται δυτικά της Νάξου, από την οποία τη χωρίζει στενός δίαυλος πλάτους 3 περίπου μιλίων, ενώ από τον Πειραιά απέχει 90 ναυτικά μίλια. Έχει έκταση 196,308 τετραγωνικά χιλιόμετρα και το μήκος των ακτών της είναι 118,5 χιλιόμετρα. Ο πληθυσμός του νησιού, κατά την απογραφή του 2001, είναι 12.853 κάτοικοι και κατά την απογραφή του 2011, 13.710.
Η καίρια γεωγραφική θέση της Πάρου στο κεντρικό Αιγαίο, το σταυροδρόμι των θαλάσσιων δρόμων που συνδέουν την ηπειρωτική Ελλάδα με τα νησιά του Αρχιπελάγους, τα μικρασιατικά παράλια και ευρύτερα τη Μεσόγειο, αποτέλεσε τη διαχρονική βάση για την ανάπτυξη του νησιού.
Η Πάρος έχει σχήμα ελλειψοειδές μειούμενο προς Βορρά. Ο περίπλους της είναι 35 μίλια. Αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς των Ελλήνων και όχι μόνο. Οι ακτές του νησιού, από τις οποίες άλλες σχηματίζουν όμορφες παραλίες (κυρίως στην ανατολική πλευρά του) και φυσικά λιμανάκια και άλλες είναι απότομες και βραχώδεις, είναι περισσότερο διαμελισμένες στη βόρεια πλευρά του. Εκεί σχηματίζεται ο μεγάλος κόλπος της Νάουσας, ένα από τα πιο γραφικά λιμάνια του Αιγαίου. Οι άλλοι δύο μεγάλοι κόλποι του νησιού βρίσκονται στα δυτικά (Παροικιά) και στα ανατολικά (Μάρμαρα). Τα κυριότερα ακρωτήρια της Πάρου είναι: ο Άγιος Φωκάς [1] στον λιμένα της Παροικιάς όπου υπάρχει φάρος, ο Κόρακας [2] στο βόρειο άκρο όπου υπάρχει ο παραδοσιακός πέτρινος φάρος χτισμένος το 1887, ο Τούρχος (ή Τούρκος), ανατολικά του προηγουμένου, η Αγριά, ΒΑ. άκρο, ακριβώς απέναντι της Νάξου, η Σταφίδα, η Βίγλα, και ο Πύργος ή Πυργάκι, ανατολικά-νοτιοανατολικά, και ο Μαύρος κάβος, το νοτιότερο άκρο.
Πλησίον της νήσου βρίσκονται πλείστες νησίδες και σκόπελοι, όπως οι επικίνδυνες Πόρτες Πάρου, ο Άγιος Σπυρίδωνας, το Δροσονήσι, το Μακρονήσι, η Γλαροπόδα, το Πατερονήσι, το Φίτζι και το Εβραιόκαστρο (ή Βριόκαστρο).
Κυριότεροι λιμένες της Πάρου είναι: της Παροικιάς, της Νάουσας (αρχαία Αργούσα, πολεμικός λιμένας) μεταξύ των Ακρωτηρίων Κόρακα και Τούρχου, και ο λιμένας του Δρυός καλούμενος και Πόρτο Τρίο, νότια. Άλλοι μικρότεροι όρμοι είναι του Φιλιζίου προς Α., του Κεφάλου προς Δ., του Πίσω Λιβαδιού, ΝΑ., και της Αλυκής ΝΔ..Οι παραλίες του νησιού είναι ιδανικές για όλους καθώς υπάρχουν και απομονωμένες και οργανωμένες αντίστοιχα,με βράχια ή αμμουδιά.

Εσωτερικά το νησί διασχίζεται από Β προς Ν από τέσσερα γυμνά όρη, των οποίων υψηλότερες κορυφές είναι ο Προφήτης Ηλίας (776 μ.), η Μάρπησσα και ο Στρούμπουλας (730 μ.). Πηγαία νερά δεν έχει πολλά και τα περισσότερα υφιστάμενα βρίσκονται στην περιοχή του Δρυού.

Το έδαφος του νησιού είναι πετρώδες και αποτελείται από γρανίτες, ασβεστολιθικά πετρώματα (μάρμαρα), γνευσίους και μαρμαρυγίες. Το παριανό μάρμαρο ήταν γνωστό από την αρχαιότητα ως το καλύτερο της Ελλάδας. Σε μικρή ποσότητα υπάρχει επίσης μαγγάνιο, το οποίο οι Παριανοί το εκμεταλλεύονταν ως το 1960 στα ορυχεία των Θαψανών.

Αυτό όμως, που προκαλεί μεγαλύτερη εντύπωση στον πληθυσμό της Πάρου, είναι η αποκέντρωση που έχει πραγματοποιηθεί, καθώς περιοχές που μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν είχαν μόνιμους κατοίκους, παρά μόνο μερικές κατοικίες με αγρότες, σήμερα σφύζουν από ζωή.

Αναλυτικά, οι μόνοι κάτοικοι της Πάρου - Αντιπάρου, διαμένουν στις παρακάτω περιοχές.

Δημοτική Κοινότητα Νάουσας (σύνολο 3.124 κάτοικοι)

Άγιος Ανδρέας: 49

Αμπελάς: 296

Καμάραι: 49

Κολυμπήθρες: 25

Λάγκερη: 65

Λιβάδια: 20

Μονή Λογγοβάρδας: 38

Νάουσα: 2.468

Ξιφάρα: 55

Πρωτόργια: 61

Δημοτική Κοινότητα Πάρου (σύνολο 6.058 κάτοικοι)

Άγιος Χαράλαμπος: 36

Βουνιά (Δ.Κ. Πάρου): 37

Βουτάκος (Δ.Κ. Πάρου): 38

Γλυσίδια: 59

Έλητας: 94

Κακάπετρα: 259

Καλάμι: 193

Καμάρες: 189

Κάμπος: 110

Κουκουμαυλές: 77

Κρωτήρι 231

Μονή Χριστού Δάσους: 24

Παρασπόρος: 55

Παροικιά: 4.326

Πούντα: 240

Σαρακίνικο: 11

Σωτήρες: 78

Χωριουδάκι: 21

Τοπική Κοινότητα Αγκαιριάς (σύνολο 1.118 κάτοικοι)

Άγιος Ιωάννης Τρυπητής: 13

Αγκαιριά: 280

Αλυκή: 657

Ανερατζά: 7

Βουτάκος (Τ.Κ. Αγκαιριάς): 55

Καμάρι: 69

Μακριά Μύτη: 21

Μονή Αγίων Θεοδώρων: 16

Τοπική Κοινότητα Αρχιλόχου (σύνολο 1.066 κάτοικοι)

Γλυφάδες: 39

Μάρμαρα: 552

Μώλος: 28

Πρόδρομος: 410

Τσουκαλιά: 37

Τοπική Κοινότητα Κώστου (σύνολο 427 κάτοικοι)

Ιστέρνιο: 49

Κώστος: 253

Μαράθι: 125

Τοπική Κοινότητα Λευκών (σύνολο 857 κάτοικοι)

Άσπρο Χωριό: 263

Βουνιά (Λευκών): 5

Γλυφά: 41

Λαγκάδα: 3

Λεύκες: 545

Τοπική Κοινότητα Μάρπησσας (σύνολο 1.065 κάτοικοι)

Δρυός: 171

Μάρπησσα: 582

Π. Λιβάδι: 108

Πυργάκι: 61

Τζάνες: 54

Τούρλος: 30

Τσουκαλάς: 4

Χρυσή Ακτή: 55

Δήμος Αντιπάρου (σύνολο 1.211 κάτοικοι)

Άγιος Γεώργιος: 25

Αντίπαρος: 1.102

Κάμπος: 49

Σωρός: 35

Συμπεράσματα

Ακόμα και διά γυμνού οφθαλμού είναι φανερό ότι ο κόσμος φεύγει από τις έδρες των Κοινοτήτων και πηγαίνει για μόνιμη κατοικία στις πέριξ περιοχές.

Αυτό, έχει ως πρώτο αποτέλεσμα τη μείωση της αξίας των κατοικιών εντός των παραδοσιακών τόπων διαμονής των κατοίκων της Πάρου και την αντίστοιχη αύξηση των τιμών στις περιοχές μακριά, απ' ότι εντός πολλών εισαγωγικών, ονομάζουμε «αστικά» κέντρα του νησιού. Φυσικά, ρόλο σε όλη αυτή την υπόθεση είχε και η εγκατάλειψη που υπήρχε σε παραδοσιακούς οικισμούς (ιδιαίτερα της Παροικιάς).

Τόποι, που κάποτε έσφυζαν από ζωή (βλ: Κάστρο Παροικιάς, Παραδοσιακός Οικισμός) σήμερα μετρούν τους κατοίκους τους - τους περισσότερους υπερήλικες - με τα δάχτυλα.

Άνθρωποι, που έχουν γεννηθεί στον παραδοσιακό οικισμό Παροικιάς και έχουν μεγαλώσει εκεί, σήμερα θα τους βρει κανείς, μόνο έξω από εκεί.

Ποιος ήταν άραγε ο λόγος που αυτοί εγκατέλειψαν τους παραδοσιακούς τόπους που μεγάλωσαν; Αρχικά, όλα δείχνουν, ότι ήταν η άναρχη και δίχως κανόνες επέκταση των καταστημάτων διασκέδασης, αλλά και τα Προεδρικά Διατάγματα που έκαναν ολόκληρους οικισμούς να μην μπορούν να αναπτύξουν εργασίες που θα προσέλκυαν εκεί, μία άλλου είδους επαγγελματική ανάπτυξη.

Έπειτα, τόσο στον παραδοσιακό οικισμό Παροικιάς, όσο και της Νάουσας, δεν υπάρχουν εκείνα τα καταστήματα που είναι ανταγωνιστικά ως προς τις τιμές τους για τα καθημερινά ψώνια ενός σπιτιού. Τα παλαιότερα χρόνια, που δεν υπήρχαν σούπερ - μάρκετ, όλοι οι κάτοικοι αυτών των περιοχών έκαναν τα ψώνια τους από τον μπακάλη και το μανάβη της γειτονιάς.

Σήμερα, όλοι αυτοί οι κάτοικοι αυτών των περιοχών ψωνίζουν από τα πολυκαταστήματα τροφίμων. Όμως, οι παραδοσιακοί οικισμοί δεν έχουν δρόμους για τα αυτοκίνητα. Και το αυτοκίνητο - η ευκολία δηλαδή - ανάγκασε πολλούς να φύγουν από τους παραδοσιακούς οικισμούς όλου του νησιού. Πολλοί θα αναρωτηθούν πως παλιά ήταν δυνατόν ο κόσμος που έμενε στην Πάρο να μπορεί να ζήσει χωρίς αυτοκίνητο, ενώ όλοι σήμερα, δεν μπορούν δίχως αυτό. Η απάντηση απλή. Άλλαξαν οι εποχές. Τόσο απλό.

Ακόμα, δεν είναι τυχαίο, ότι πολλοί κάτοικοι των παραδοσιακών οικισμών θεωρούν ως πρόβλημα τη στάθμευση των αυτοκινήτων τους. Έτσι, η εύκολη λύση για πολλούς ήταν η αλλαγή κατοικίας για όλους τους παραπάνω λόγους.

Οι αλλαγές συνηθειών και οι ανέσεις που θέλει ο σύγχρονος Έλληνας δεν μπορούν να «χωρέσουν» ακόμα και στις παλιές κατασκευές των οικιών στους παραδοσιακούς οικισμούς. Ούτε τυχαίο είναι ότι στους παραδοσιακούς οικισμούς του νησιού διαμένουν σήμερα κατά συντριπτική πλειοψηφία άνθρωποι που βρίσκονται στην Πάρο ως οικονομικοί μετανάστες (Έλληνες και αλλοδαποί). Ελάχιστοι είναι πλέον οι έλκοντες από την Πάρο την καταγωγή τους που διαμένουν στους παραδοσιακούς οικισμούς.

Τέλος, η αύξηση του πληθυσμού στην Πάρο καταγράφηκε και επίσημα με την καταγραφή του 2011. Το 2001 που είχε γίνει η προηγούμενη απογραφή, η Πάρος, είχε 12.853 κατοίκους και στην απογραφή του 2011 έχει χίλιους περίπου παραπάνω κατοίκους.

Μία αύξηση πληθυσμού περίπου στο 9% μέσα σε 10 χρόνια, μόνο μικρή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Αύξηση, που λόγω της επικρατούσας οικονομικής κατάστασης τον τελευταίο χρόνο είναι ακόμα μεγαλύτερη και απόδειξη γι' αυτό, είναι η αύξηση μαθητών Δημοτικών Σχολείων στο νησί μας.